Je vertellen waar ik mij mee bezig houd is even zinnig als je vertellen wat ik niet doe. Ik ga je helemaal geen dingen zeggen. Geen appels, geen groenten, geen duct-tape. Alhoewel dat wel zou blijven hangen. Desalniettemin wil ik wel dingen.
Ik wil een waarheid die je achterlaat onder een boom of lantaarnpaal, en je dwingt te wachten op zijn terugkeer.
Ik wil gaan zoeken, mijn knieën tot aan mijn enkels in de modder.
De modder is zand noch water, is vroeger noch later. Neem het, het is het enige. Maak het, het is het enige. Al is het niet onze beurt, we kunnen zeggen wat we zien, vanbinnen en vanbuiten, we kunnen omarmen wie er is, dichtbij en veraf. Zie wie ik ben en ik heb je al aan mijn hart gedrukt.
Geef me een waarheid die niet composteert, geef me een waarheid die geen plastic, geen inhoudsopgave, geen redenering kent. Geef me een waarheid die niet naverteld kan worden, die gitaar speelt zonder handen, die pist en scheet als een dame en die zich schaamt voor goede tafelmanieren.
Ik wil je laten zien wat voortkomt uit mijn eerlijkste bestaan. Je uitnodigen onbeschaamd levend te zijn, jezelf toegang te verschaffen tot mijn schilderijen en onderwijl geheel levend te zijn.
We zijn allemaal besmeurd met modder, en dat is ook een soort verwantschap.
