Het is een bijna onmogelijke taak om aan een schilderij, een prijs te hangen. Geld is in principe een drager van waarde, maar hoe die waarde daarin uitgedrukt wordt is altijd een persoonlijk gegeven. De relatie tussen geld en kunst is in de wereld totaal verknipt geraakt en verworden tot een punt waar je jezelf pas serieus schijnt te nemen als de prijzen die aan je schilderijen hangen astronomisch worden. Ik wil daar niet aan meedoen. Voor mij is de waarde van kunst altijd iets persoonlijks en is waarde pas echt aanwezig wanneer die tot uitdrukking komt.
Dat brengt mij tot de volgende vorm van verkopen. Ik bekijk wat het produceren van het schilderij mij ongeveer kost, daarin neem ik de huur van mijn atelier, het materiaal, maar ook een stukje van mijn levensonderhoud mee. Dan ga ik af op een verkoopbare productie van ongeveer 20% van mijn totale productie. Dat levert een simpel maar erg arbitrair sommetje op wat ik dan maar zie als de kosten voor het maken van een schilderij.
Kunst is daarin nog niet van waarde voorzien. Een schilderij voorzie ik op die manier van een prijs, maar die prijs is niet de verkoopprijs. De verkoopprijs komt tot stand door een bod van de geïnteresseerde. Het bod mag alles zijn, hoger, lager, gelijk, maar ook een vorm van natura.
In het bod mag iets van de waarde klinken.
En natuurlijk zijn onbetaalbare dingen daarin altijd moeilijk, maar die moeilijkheid wil ik op deze manier erkennen, ipv hygiënisch onder de mat vegen. Het maakt een wederzijdse overweging noodzakelijk en brengt ons daarom in een contact waarin betekenis gelegd kan worden.
